We zijn in Malang. Een leuk stadje wat een beetje op Bandung lijkt; weinig toeristen, maar wel o-zo druk. De meeste toeristen komen hier voor de Bromo vulkaan. Een actieve vulkaan die in 2004 nog slachtoffers heeft gemaakt door wat uit te spugen. Via internet hebben we een reisorganisatie gevonden voor een tour, Jon Alif van Huize Jon. Het idee is om eerst naar een uitzichtpunt te gaan en dan de krater te bekijken. De meeste mensen willen er naar toe met zonsopkomst, maar wij zien het niet zo zitten om met 300 mensen op een uitzichtpunt te staan wat eigenlijk voor 50 mensen bedoeld is en hopen dat je dat ene plaatje kan schieten.
Vroege vogels
En zoals bij elke tour vertrek je vroeg; 06:00 komt een jeep ons ophalen. Maar de dag begint iets minder makkelijk. Ons hotel is redelijk goed, maar Engels is niet hun sterkste kant. Een dag eerder hebben we met veel pijn en moeite kenbaar gemaakt dat we een “breakfastbox” willen om 06:00. We zijn om 5:50 bij de receptie en vragen om de box. De persoon achter de balie roept wat naar de mensen bij de keuken. Die hebben een blik in hun ogen alsof het schaapjes zijn die het zojuist gevierde offerfeest (Eid al-Adha) hebben overleefd, maar nog niet echt zeker zijn over hun toekomst. Snel wordt er wat toast gemaakt. Gisteren hebben we gezegd: 1 met ei en 1 zonder. Dit krijgen we ook, dus ze wisten het wel… Toch?
Inmiddels staat de jeep voor de deur. Naast de chauffeur zit er nog iemand in. Snel vertrekken we, maar zodra we de poort uit zijn stapt er een meisje in, 19 jaar oud, die weinig geen Engels spreekt. Zij is de gids. Hebben we die nodig om een krater op te lopen? We gaan het meemaken.
Eindelijk onderweg
Na ongeveer een uurtje door enorme drukte komen we in rust. We gaan steeds hoger en het uitzicht wordt prachtig. Rijstvelden, aardappelvelden en veel meer landbouw tegen de bergwanden. In de verte zie je een vulkaan. We stoppen ergens en genieten van de stilte, de kou (voor ons lekker, voor ‘locals‘ stervenskoud) en de vulkaan op de achtergrond, die heel lief een pufje rook laat zien terwijl we staan te kijken. Het is niet de Bromo en we kunnen niet echt ontcijferen hoe ‘ie wel heet, want we verstaan de chauffeur niet en de gids zegt ook niet veel.
We rijden weer verder. In een dal zien we een savanne. Heel bijzonder om dat ineens te zien. Weer een stukje verder houdt de weg op en rijden we op zand. Het is zwart zand en is erosie van gestolde lava (theorie, want niemand vertelt iets). De chauffeur brengt “Sand Sea” uit, dat snappen we. Het is erg bijzonder, want er is niets anders dan dit zand. Hier en daar zie je pluimpjes stof van auto’s die zich een weg banen door het zand. Scootertjes rijden hier ook en die hebben het heel erg moeilijk. Als ik hier zou rijden zou ik toch echt aan offroad/cross motor onder me willen hebben. Maar de jeep doet het ook goed.
A view to kill for
We komen op een punt waar het heel druk is en dat is waar je naar de Bromo vulkaan loopt. Maar wij rijden door. Als we weer op een asfaltweg komen rijden we bijna recht omhoog en stoppen we als we heel hoog zijn. Bij het aanmelden van de tour konden we kiezen tussen ontbijt of lunch. Aangezien wij een breakfastbox zouden krijgen van het hotel, kozen wij voor lunch. Maar als we in onze box kijken zien we droog toast en een pakje drinken. Serieus? Dus we kiezen toch voor ontbijt. De chauffeur heeft ook boxen waarin het ontbijt zit; banaan, brood met beleg, drinken… Veel beter.
Na het ontbijt, en kennis gemaakt te hebben met Ahmed (de andere jonge in de jeep, die goed Engels spreekt), gaan we een stukje lopen. We lopen verder omhoog en komen bij het uitzichtpunt. Hier vandaan heb je zicht op meerdere vulkanen. Het blijkt dat Bromo de kleinste is. Daar achter en rechts van zitten meerdere die ook wat groter zijn. Bromo is de enige actieve vulkaan.
We kijken uit op een vallei, waar ook de savanne is met daarna de ‘Sand Sea’. Van links komen wolken opzetten, maar voor nu kunnen we genieten van alle dingen om ons heen. We kunnen zien dat er stoom komt uit de Bromo. Ook de grote vulkaan een stuk verder laat zo-nu-en-dan wat pluimpjes vrij. Het ziet er zo lief uit, maar de gassen zijn erg gevaarlijk.
We maken wat foto’s en filmpjes en genieten nog wat meer. Het is hier lekker koel. De gids is voornamelijk geïnteresseerd in Rieneke haar wandelstokken. Veel vertellen over omgeving doet ze niet echt.
250 treden
We klimmen weer in de auto en rijden de berg af, terug naar de Sand Sea. We komen weer op het punt waar het een uurtje geleden o-zo druk was. Maar nu staan er 3 jeeps. Zodra we stoppen komen er een paar mannen met paarden naar ons toe en vragen “Take horse?” (No, we take feet). De chauffeur blaft wat in het Indonesisch en de mannen lopen weg.
Ik kijk om me heen en zie dat we nog een flink stuk moeten lopen naar de trappen van de vulkaan. Op het internet lazen we dat het 250 treden omhoog is, maar men vergeet te melden dat je ook nog 2 kilometer door het dikke zand moet lopen. Maar ach, wij klagen niet en we gaan lopen. In principe zou je met een jeep of scooter verder kunnen, maar er staan palen. Waarschijnlijk zodat de lokalen met paardjes nog wat kunnen verdienen.
Onderweg komen we nog een tempel tegen. Deze is dicht en ziet er verlaten uit. De gids zegt er wel iets over, maar ik kan er niets van maken.. Na een zoektochtje op Google (ja, ik heb internet op de vulkaan) zie ik dat het de Pura Luhur Poten tempel is. Het is een hindoeïstische tempel. Meer info hier.
Het landschap is overal zo vlak, maar dichter bij de vulkaan wordt het meer rotsachtig. Je merkt dat het wel zwaarder wordt door het zand, maar de trappen zijn in zicht. Je ziet dat iedereen het er wel een beetje moeilijk mee heeft. Eindelijk komen we bij de trappen. We puffen wat uit en genieten van het uitzicht. We zitten al aardig hoog. Het stof zit echt overal en ik merk het ook in mijn mond en ogen. Ook horen we de vulkaan brommen. Het is een geluid dat vergeleken kan worden met een vliegtuig die wat motor problemen heeft… Ofzo, het klinkt heel raar.
Bovenop de vulkaan
Na een slopende 250 treden staan we boven. Ik loop naar het randje en ik zie het gapende gat waar de rook doorheen komt. Het geluid is ook enorm hard en de geur is intens. Ken je die geur van zwavel van een lucifer in combinatie met rotte eieren? Neem dat als uitgangspunt en vererger dat met 10.000 keer. Je moet hier niet te lang blijven rondhangen. Het is een bijzonder gezicht. Ik had al eerder een vulkaan gezien in Costa Rica, maar nooit een actieve.
Als de rook een beetje opzij geblazen wordt kunnen we de kleuren van de wand goed zien: Geel, grijs en zwart. Je kan niet in de krater kijken, is natuurlijk ook niet veilig. Maar op deze afstand is het al indrukwekkend genoeg.
Waterval
We lopen weer naar beneden, wat iets minder vermoeiend is dan naar boven. Helaas merkt Rieneke wel dat het te veel wordt voor haar knieën. Gelukkig zijn we redelijk snel bij de auto. We rijden terug en we gaan richting een waterval. Na ongeveer 30 minuten stoppen we bij de ingang. Voor 15.000 RP per persoon (ten tijde van schrijven ongeveer € 0,95) kunnen we naar binnen. Rieneke voelt dat het niet meer gaat, dus ik ga verder met Ahmed en de gids.
In tegenstelling met Bromo is het hier enorm rustig. We zijn de enige toeristen en hier en daar zien we wat lokale mensen zitten. Dit is natuurlijk helemaal niet erg.
Het is een flink stuk afdalen. Onderweg zien we dichtbegroeide bergwanden en een snel stromend beekje. Door middel van een bamboe brug steken we over, nog een klein stukje lopen en we zien de 100 meter hoge waterval. Het water komt zo hard naar beneden dat het voelt alsof het regent, wat een heerlijk verkoeling is. We staan even te kijken en te genieten van het uitzicht. Ahmed en ik besluiten wat dichter bij de waterval te komen. Het is heel modderig en glad. We komen een heel eind, maar het “regent” inmiddels zo hard dat we ons zorgen beginnen te maken over de tassen. We keren terug en lopen terug om Rieneke te vinden.
Het zou ongeveer 30 minuten terug rijden zijn, maar 60 minuten later zijn we eindelijk in ons hotel. We halen lekker McDonalds, wat letterlijk naast de deur zit, en eten dit in de kamer op. Moe maar voldaan douchen we al het stof van ons en gaan we rusten.
Conclusie
We hebben al heel veel gezien op deze reis, maar nog nooit zoiets als dit. De Sand Sea, het uitzicht op de vulkanen en een actieve vulkaan. De wandeling naar de krater is zwaar, maar zeker de moeite waard.
De complete tour was 1.300.000 RP (ten tijde van schrijven ongeveer € 82,=) en dan zit alles, behalve de waterval, er bij in. We zijn uiteindelijk 8 uur onderweg geweest. De auto is niet heel comfortabel, maar een jeep is wel nodig om door de zand vlakte te komen. Ga niet met een standaard scooter. We hebben mensen zien zwoegen, duwen of opgeven. Zorg voor een degelijke jeep of motor. Ook een doek voor je mond is handig, want er is veel stuifzand.
Ben je op Java en in Malang? Dan is Bromo zeker de moeite waard! Een gids is niet nodig, maar goed vervoer wel.
Vind je dit leuk? Pin het!
