Bandung – Een stad met familiegeschiedenis

Bandung is een plaats 150 km van Jakarta. We nemen de trein van Jakarta naar Bandung. Dit kost ongeveer 4 uurtjes, maar in een eksekutif klas is dit prima te doen; airco en ruime stoelen. Bandung is ook de plaats waar mijn opa en oma hebben gewoond en waar mijn vader voor een deel is opgegroeid. We gaan ook op zoek naar het huis waar hij vroeger heeft gewoond.

Bandung is pas druk!

We komen aan met de trein in Bandung. Het eerste wat mij opvalt is dat er geen 100 taxichauffeurs staan te schreeuwen om een rit. Het is best een rustige bedoeling. Het station is zelf niet heel bijzonder en je staat zo buiten. We hebben nog geen internet, dus een taxi of Grab bestellen kan nog niet. Open Wi-Fi is er ook niet. Rieneke ziet een mannetje van BlueBird taxi staan. We moeten even wachten. Een andere blanke man staat er al en wordt benaderd door een man die aanbiedt hem te brengen. We horen nog iets van “Grab”. Met de verhalen over de oorlog tussen taxi’s en Grab verwachten we dit totaal niet. Misschien valt het toch allemaal wel mee?

De taxi arriveert en manoevreert zich in de drukte. Jakarta druk? Moet je hier eens naar toe gaan. Ik ben heel blij dat we niet zelf hoeven te rijden, want dit is een gekkenhuis! Maar nu kunnen we lekker om ons heen kijken. De meeste mensen komen naar Bandung vanwege de outlet fabriek winkels. Je kunt hier goedkoop shoppen, omdat hier grote kledingfabrieken zijn gevestigd. Daarnaast is Bandung populair vanwege het lekkere eten. Maar een foodtour kan je hier niet vinden (ik zie mogelijkheden?).

Hummingbird

We worden voor ons guest house afgezet. We zien eerst het restaurant Hummingbird. Een vriendelijk meisje brengt ons naar achteren waar de receptie zit. Weer mensen met een grote glimlach. Toch voelt het hier meer als een hotel: registreren, sleutel en naar boven. We zitten op de derde verdieping. Op internet had ik al gelezen dat je liever niet de kamer rechts voorin wilt… En die krijgen wij net. De afzuiging van het restaurant zit hier bij het raam en dan heb je de hele dag en nacht die geur. Plus het maakt wel wat herrie. Zonder al te veel moeite kunnen we wisselen. Eindelijk rust! Airco op standje hoog, beentjes op het bed en het is goed zo. Het bed is heerlijk en de kamer is prachtig. Voor dit geld krijg je in Maleisië een hok i.p.v. van een kamer als deze.

Gedung Sate

De volgende dag trekken we er op uit. We beginnen bij Gedung Sate, vlakbij ons hotel. Het is een openbaar gebouw dat door de Nederlandse architect J. Gerber is gebouwd voor de Dutch East Indies ministerie voor transport, publieke werken en water management. Het gebouw is in 1920 afgerond. Nu wordt het gebruikt door de gouveneur van West Java. Het gebouw heeft zijn naam te danken door de lokale naam ‘Gedung Satay’, omdat de versiering op het dak lijkt op sate.

Hier hebben mijn ouders 35 jaar geleden ook gestaan. Mijn moeder heeft weer een oude dia opgestuurd (voor de mensen die niet (meer) weten wat dat is: hier meer info). Ik positioneer mezelf op precies dezelfde locatie. Zie hier het restulaat:

Boven is genomen rond 1981 en de onderste in 2017. Een wereld van verschil.

Familiegeschiedenis

Een paar straten verderop heeft mijn vader gewoond. Moet je je voorstellen hoe het er toen uitzag! Zeer detailleerd hebben we doorgekregen waar het moet zijn. We lopen op precies dezelfde manier als mijn ouders in 1981. Zij op de herinneringen van mijn vader, wij met Maps.Me op de mobiel.

We lopen een stukje en uiteindelijk komen we op de Jalan Cimanuk, de straat waar het huis zou staan. Nu op zoek naar nummer 34. Een stuk de straat in komen we bij een totaal ander huis, want natuurlijk hebben we een oude foto. Waarschijnlijk is het oude huis gesloopt en staat er nu een 20 jaar oude (gokje) villa, want het is best luxe en groot. Op de oude foto zien we aan de linkerkant een dak en in het echt zien we precies zo’n zelfde dak. Dit is nummer 36.

Rechts van nummer 34 zit een schooltje dat Engelse lessen geeft. We lopen naar binnen en vragen of iemand iets weet van nummer 34, maar helaas. Zij zijn er in 2001 gekomen. We nemen nog een paar foto’s van buiten. Waar is de een-beetje-Engels-sprekende opa die hier al 50 jaar woont als je hem nodig hebt? We lopen maar weer terug.

Van links naar rechts: De ingang van de straat Jalan Cimanuk, het nieuwe huis waar vroeger mijn opa en oma hebben gewoond, nummer 36 lijkt op het huis waar ze vroeger woonde.

Simkaart regelen

Omdat we veel op pad zijn en veel moeten opzoeken kopen we in elk land een simkaart met data. We gebruiken het voornamelijk om snel iets op te zoeken over een lokatie, Grab/Uber/Taxi te bestellen en de positie van Maps.Me wordt hier beter van. In de meeste landen kunnen we zonder problemen een simkaart op het vliegveld of in een winkelcentrum kopen. Hier is het helaas een stukje moeilijker. Voornamelijk door de taal. We komen een winkel tegen met telefoons en simkaarten, maar niemand staat te springen om ons te helpen. We lopen maar weer weg. Een stuk verder komen we een Telekomsel tegen, een van de grootste aanbieders in Indonesië. We lopen naar binnen. Niemand die echt vertelt wat we moeten doen. Uiteindelijk komen we er achter dat we bij de registration moeten zijn. Dit meisje (lijkt 16 jaar) spreekt een beetje Engels en helpt ons goed. Eindelijk internet en we maken er even later gelijk gebruik van door een Grab te bestellen.

Angklung

Angklung is een typisch Indonesisch instrument gemaakt van bamboe. Er is een muziekschooltje in de buurt die elke dag shows geeft met dit instrument. Op vrijdag vroegen we aan het hotel wanneer, hoe en wat. De jongen belde zelfs even voor ons. 110.000 IDR per persoon (ten tijde van schrijven ongeveer € 15,=), elke dag om 13:00. Het is nu zondag en we vertrekken om 11:30 met Grab. Ruim op tijd komen we aan, maar dan zien we een bord: Todays show at 15:30. Oke… Daaronder zien we dat het doordeweeks om 10:00, 13:00 en 15:30 is. In het weekend om 15:30. Dat is even balen, want dan moeten we 4 uur wachten. Gelijk een les: als je iets vraagt in Indonesië, wees dan heel duidelijk en zo specifiek mogelijk. Bijvoorbeeld: wat zijn de shows op zaterdag? (na het antwoord) En op zondag?

Er is een restaurantje en we gaan daar maar even zitten. We besluiten wat te drinken en eten. In het souveniers winkeltje achter ons beginnen ze spontaan op een Angklung te spelen. We gaan om de beurt even kijken. Zo krijgen we er toch iets van mee. Tijdens het eten spelen ze rustig verder. Het eten is heerlijk en de muziek geeft een rustgevend gevoel.

Na het eten koop ik nog een magneetje en we gaan terug naar het hotel.

Andere bezichtigingen

Verder is er niet veel te doen in Bandung. Er is nog een grote katedraal, maar als wij daar aankomen is het dicht. Overal zie je wel ouder Nederlandse invloeden, zoals een Holland Bakery met een molen op het dak. Ook veel Nederlandse woorden en zelfs een Rabo Bank.

Verder is er Karnival als wij er zijn, ter viering van de onafhankelijkheid. We zien een paar praalwagens en we horen dat de president van Indonesië komt.

Wat wel heel grappig is, is een eettentje dat de BMC heet. Dit is een afkorting voor Bandoengsche Melk Central. Vroeger werd hier melk verkocht en kon je melk drinken op het terras. Nu kun je er ook eten, wat wij hebben gedaan. Niet heel bijzonder, maar wel grappig.

Conclusie

Bandung is niet echt heel toeristisch en ze zijn niet echt gewent aan toeristen. We zijn zelfs weer een paar keer gevraagd om op de foto te gaan. Gelukkig is het niet zoals China waar je hondsdol wordt van al die schreeuwende tienermeisjes en families die om de beurt met je op de foto willen. Dit was wel grappig.

Het eten is hier goed te doen, maar toch missen we het echte, typische Indonesisch eten hier wel. Maar er is genoeg. Koffie zie je hier ook erg veel. Mensen zijn weer vriendelijk en layed-back.

Voor mij persoonlijk was het leuk om te zien waar mijn vader vroeger als kleine jongen heeft gewoond, zodat ik ook een beeld heb bij de verhalen. Veel geuren herken ik een beetje en doen mij denken aan hoe vroeger het huis van oma was in Nederland.

Hummingbird Guest House is erg leuk. Nadeel is alleen dat je aan de ene kant de afzuigkap hebt en aan de andere kant een school die om 06:30 begint. Maar dat mag de pret niet deren. Ze zijn erg lief en behulpzaam, een echte aanrader. Het eten in de Hummingbird Eatery is echt zalig en niet duur! Ontbijten kan hier ook prima.

Dit is zeker een plek om ooit in de verre toekomst eens terug te komen!