We zijn weer terug in Amerika. Deze keer zijn we neergestreken in Florida, in Fort Lauderdale om precies te zijn. De bedoeling is simpel: Auto ophalen en dan drie weken rondrijden. We willen de natuur in bij de Everglades, dolfijnen kijken in Naples, sfeer snuiven in New Orleans, Elvis ontdekken in Memphis, weer een stukje natuur ervaren in Cherokee (Great Smokey Montains), de stad Charleston ontdekken, fort bekijken in St. Augustine, Rieneke haar verjaardag vieren in Disney World en weer in Fort Lauderdale eindigen.
Een goed begin is het halve werk… Zeggen ze…
We komen vrij laat aan op Fort Lauderdale. In L.A. waren shuttles e.d. goed geregeld; je loopt met je bagage naar buiten, zoekt de plek waar de shuttle van je hotel stopt en je wacht. De shuttles rijden af en aan. In Fort Lauderdale gaat dat helaas wat anders. Ruim een week van te voren hebben we ons motel gemaild. Maar totaal geen reactie. We hebben in totaal drie keer geprobeerd contact te krijgen met dit motel, via de e-mail want vanuit Colombia bellen is best duur. En nu zijn we in Fort Lauderdale om 8 uur in de avond. We vragen bij een balie waar de hotel shuttles zijn. Ze vertelt dat we het motel moeten bellen (#hoedan), maar er zijn boven telefoons. Dus wij naar boven en daar zijn inderdaad telefoons. Hiermee kun je blijkbaar je hotel gratis bellen… Misschien had iemand dit even moeten melden. Rieneke belt en ik kan opmaken dat ze de andere persoon heel moeilijk kan verstaan. Na 10 minuten is de conclusie dat we een taxi moeten nemen en het motel betaald. Beetje raar, maar we stappen in een taxi en zijn op weg. Eenmaal bij het motel wordt de taxi inderdaad betaald door de man achter de balie.
De volgende dag moeten we naar het vliegveld om de auto op te halen. Dus vragen we of dat kan. Dat kan, maar wat is jullie vluchtnummer? Die hebben we niet en dat schijnt een probleem te zijn voor de shuttle (die trouwens voor de deur staat roest te happen). De man biedt aan om ons weg te brengen naar het vliegveld en naar de autoverhuur. Top! Rond 9 uur in de ochtend vertrekken. Hopelijk begint de volgende dag beter.
Een nieuwe start
De volgende dag staan we om 9:05 bij de balie. De shuttle is al weg (die nog altijd voor de deur staat) en hij kan zich niets herinneren dat hij iets beloofd heeft en we zijn te laat. Zoveel tegenstrijdigheden in 1 zin heb ik lang niet meer gehoord. Hij wil ook niets meer voor ons doen en loopt gewoon weg. Staan we dan, buiten, 2 mijl van het vliegveld. Te ver om te lopen en het wordt snel warmer. De bus rijdt net weg, dus dat gaat de komende 30 minuten ook niets worden. Het internet op mijn mobiel is verlopen en Uber werkt totaal niet mee.
Ik loop naar een winkeltje waar een dame achter de balie aan het bellen is. Ik vraag haar of ze misschien een taxi kan bellen voor ons. Ze reageert heel raar en negeert me verder. Zijn de mensen in Florida echt zo erg? Rieneke ziet aan de overkant van de straat iets en ze gaat daar eens vragen. Ik blijf bij de tassen. Een man komt naar me toe en verontschuldigd zich namens de vrouw in de winkel; ze was met zaken bezig en was bijna klaar en wilde dan wel helpen. Waarom reageert ze dan zo? Inmiddels staan we al een uur te wachten en we zouden om 10:00 op het vliegveld zijn. Ik raak aan de praat met de man en het schijnt een zwerver te zijn die in zijn busje leeft. Een zeer aardig man die door Amerika heeft gereisd. We praten over het slechte motel en de persoon die daar werkt. Als hij afscheid neemt vraagt hij of ik nog een paar dollar kan missen, maar hij snapt ook wel als dat niet kan. Helaas heb ik niets op zak en niet teleurgesteld wenst hij mij al het beste toe en dat het vanaf nu beter zal gaan.
Inmiddels komt Rieneke terug en ze heeft een rit weten te regelen. Een vrouw moet eerst even naar huis en brengt ons daarna naar het vliegveld. Het is een zeer vriendelijke dame die oorspronkelijk uit het noorden van Amerika komt. Eindelijk, 1 1/2 uur laten dan gepland, komen we aan bij Alamo. Vanaf daar gaat het een stuk sneller en voor we het weten zitten we in een Toyota Corolla. En wat is het fijn om weer in een Toyota te zitten. Maar… Met ons is het altijd spannend.
Op naar de Everglades
Onze eerste stop is in Homestead. Hier verblijven we een nachtje om de volgende dag door te rijden naar de Everglades. Het motel is wel goed en het is maar voor een nachtje, dus zo moeilijk doen we niet. De volgende dag vertrekken we iets zuidelijker en rijden we de Everglades in. Eerst even stoppen bij het bezoekerscentrum. Er is nog veel schade van de recentelijke orkanen en we willen zeker weten dat hetgeen we willen zien open is. Gelukkig blijken de paden en gebieden die we willen zien open te zijn.
Het nationale park is in verschillende delen verdeelt. Elk met zijn eigen landschap, dieren en planten. Door de orkanen is het e.e.a. wel veranderd, want het water staat een stuk hoger. Hierdoor kunnen krokodillen verder het land in. Ook de muggen vinden andere plekken om de eitjes te leggen. Een reactie hierop is dat vogels, die de muggen eten, ook verder het land in trekken. Leuk al die informatie, plaatjes en filmpjes, maar we willen beestjes zien! Dus springen we in de auto en gaan we naar onze eerste stop: The Anhinga Trail.
De auto inpakken
Onze eerste stop is “The Anhinga Trail”. Een wandeling van ongeveer een half uurtje over een aangelegd pad. Deze wandeling is genoemd naar een vogel die in dit gebied veel voorkomt. Het eerste wat we zien is een bord met een waarschuwing dat men niet verantwoordelijk is voor de schade aan auto’s veroorzaakt door (roof)vogels en ingepakte auto’s. Vooral dat laatste is een beetje vreemd. Als we uitstappen zie ik bij het gebouwtje een bak met doeken en snelbinders liggen. Aangezien we geen idee hebben wat er kan gebeuren besluiten we Donna ook maar in te pakken.
The Anhinga Trail
We lopen richting het begin van het pad. Hier verzamelen zich veel mensen, want een Ranger Guided Tour begint bijna. Hier kun je gratis aan meedoen en dan ga je met een ranger door het pad. Er wordt ook het één en ander uitgelegd. We slaan dat over en lopen op eigen gelegenheid. We komen een bruggetje tegen en we maken wat foto’s van de omgeving en zoeken in het water naar krokodillen. Terwijl Rieneke foto’s staat te maken rent ze ineens weg. Blijkt dat er op nog geen halve meter afstand een krokodil in het water ligt. Die valt dus niet echt op. Eerst denken we dat hij nep is, want het beest doet echt helemaal niets en ligt daar gewoon. Dan bewegen zijn ogen… Ja, die is echt. We staan uitgebreid naar dit enorm sterke beest te kijken en maken foto’s. Steeds meer mensen komen kijken. We besluiten maar om door te lopen.
We lopen verder en we zien veel ongerepte natuur. Heel anders dan de westkant van Amerika. Veel water, riet, roofvogels en bloemen. We zien veel kleine hagedissen wegschieten terwijl we het water afzoeken naar meer monsters, maar helaas zien we ze niet.
Als we doorlopen komen we uit op een uitzichtpunt over een groot meer. Hier zien we een vogel in het water landen en hij verdwijnt snel onder water. Even later komt hij (of zij, geen idee) weer omhoog. Dit blijkt de Anhinga vogel te zijn. Hij is best groot. Omdat hij onder water kan zwemmen doet het ons denken aan de Nederlandse fuut, die veel kleiner is. We proberen foto’s van deze vogel te maken, maar hij is snel weer onder water en we hebben geen idee waar hij weer omhoog komt. Toch is het een beetje gelukt.
Als we genoten hebben van de vogel en het uitzicht, lopen we weer verder. We zijn nu over de helft. Verderop zien we veel hout in het water liggen, wat soms lijkt op een krokodil. En dan zien we er weer een. Deze ligt lekker in het water te zonnen, maar hij is een beetje verlegen, want zodra we foto’s beginnen te maken zwemt hij weg onder de brug. Best wel raar als je je bedenkt dat even later andere mensen over de brug lopen en dus over de krokodil, en ze hebben geen idee. Weer een klein stukje verder zien we een schildpad druk bezig een bloem te verorberen… Het lukt ‘m niet echt. Het water is heel helder, wat een goed zicht geeft op de beesten die hier leven.
Mahogany Hammock
We komen aan het einde van de The Anhinga Trail en pakken Donna weer uit. De volgende stop is Mahogany Hammock. Dit is een boardwalk, zoals ze dit noemen, door een dichtbegroeid deel. Als we aankomen moeten we eerst over een soort brug lopen naar een… plukje bos. De brug loopt over een veld waar witte reigers druk bezig zijn met het zoeken naar eten. Door de orkanen is het water veel hoger en komen de dieren verder het land in. Ook zien we veel bomen die zijn omgewaaid. Ja, dit was een flinke woei.
Deze wandeling is een rondje van ongeveer 45 minuten. Het doet mij heel erg aan Mulu op Borneo denken: Veel dichte bebossing dat lijkt op het regenwoud. Ook de geluiden lijken heel erg op die van Mulu. Het enige verschil is hier dat het minder warm is en dat veel is omgewaaid.
West Lake
Als we uitgekeken zijn gaan we naar onze laatste stop. Er is nog veel meer te zien in dit park, maar we moeten nog een stukje rijden naar Naples. We stappen weer in de auto en rijden naar West Lake. Een wandelroute naast een enorm meer.
Eenmaal aangekomen zien we een gebouwtje met WC’s (mocht wel eens tijd worden). Er is ook een steiger, maar is nergens een boot te bekennen. Het is een beetje buiten het seizoen en de orkanen zullen ook wel mede de oorzaak zijn. Rieneke, het water-monstertje dat ze is, denkt er nog over na om een stukje te zwemmen 😉
We lopen naar de route en beginnen te lopen. Dit doet me denken aan het mangrove bos in Maleisië. Het is heel kaal en we zien aan het soort bomen dat dit een natuurlijk waterbarrière is. Onderweg komen we mensen tegen en die vertellen ons dat de brug kapot is. Helaas kunnen we dus niet van het mooie uitzicht over het water genieten, maar het is even niet anders. Als we bij de brug komen zien we dat deze niet alleen kapot is, maar er ontbreekt ook gewoon een deel. Weer een slachtoffer van de orkaan.
Naar Naples
We lopen terug naar de auto. We realiseren dat we in een paar uur tijd drie verschillende natuuromgevingen hebben gezien. Elk met zijn eigen dieren en vegetatie. Maar hetgeen wat ons echt opvalt is dat alles hier zo plat is. We strepen af welke dieren we deze keer hebben gezien: krokodil, arend, gieren, schildpadden, witte reigers en meer.
Eenmaal in de auto genieten we nog even van een broodje waarna we koers zetten naar Naples, een klein stadje aan de west kant van Florida. Hier hopen we het volgende diersoort te zien: dolfijnen!
Conclusie
Als je in Florida bent mag je de Everglades echt niet overslaan! Ga niet naar Florida voor de gastvrijheid, want die hebben we (nog) niet gezien. Als je naar de Everglades wilt heb je wel een auto nodig. We hebben geen openbaar vervoer gezien. Plan van te voren wat je wilt zien en controleer de website van het park (linkje). Het kan zijn dat sommige paden en/of attracties dicht zijn door het seizoen of natuurgeweld. Stop ook eerst even bij het bezoekerscentrum. Hier krijg je nuttige informatie over de verschillende delen en paden. Hier kun je ook vragen wat wel of niet open is.
En pas op voor de krokodillen en kijk eerst goed in het water voordat je over de reling gaat hangen om foto’s te maken!
