Na de wachttijd tussen de twee vluchten goed benut te hebben door de stad te gaan verkennen is het hoog tijd om de boarding passen op te halen. Als we aan de beurt zijn krijgen we te horen dat het niet mogelijk is om naast elkaar te zitten. De vlucht is volledig volgeboekt en misschien kunnen ze aan de gate nog iets regelen. Dit is de eerste keer in al die tijd dat dit gebeurd, omdat we meestal gewoon online kunnen inchecken. Aan de gate krijgen we slecht nieuws, het is niet mogelijk om naast elkaar te zitten. Ik zit twee rijen achter Kenji en de stoel naast hem blijft heel lang leeg. Maar we mogen niet eerder schuiven dan dat de deuren gesloten zijn, want de desbetreffende persoon kán nog komen. En dus wachten we tot de deuren dicht gaan. Ik kijk de stewardess lief aan en uiteindelijk zitten we dan toch nog naast elkaar. Op naar Colombia!
Welkom in Colombia!
Om 6.00 uur ’s ochtends zetten we eindelijk voet aan Colombiaanse bodem. We zijn zo door immigratie en de douane en gaan eerst maar eens op zoek naar koffie en ontbijt. Met ons beginner-Spaans lukt het om wat te bestellen, al gaat het niet van harte. We hebben aardig wat tijd te overbruggen, want we kunnen pas vanmiddag inchecken bij onze AirBnB. Het is alleen koud op het vliegveld en we zijn supermoe en er is niet echt een goede plek om te wachten/werken. Gelukkig mogen we onze tassen eerder afgeven bij de AirBnB en dus pakken we een taxi. Nou zijn we ondertussen wel iets gewend qua rijgedrag, maar deze man tilt het naar een heel nieuw niveau. Ik probeer maar even wat te slapen, zodat ik niet elke minuut een hartaanval krijg van de zoveelste bijna-botsing. Als we er zijn en we krijgen de rekening gepresenteerd weten we dat we zijn opgelicht. Welkom in Colombia.
We geven onze tassen af en gaan de buurt maar even verkennen. Het is alleen nog heel vroeg en veel winkels zijn dan ook nog niet open. We belanden uiteindelijk bij Oma voor een warme bak koffie. Ook hier merken we direct dat ons niveau van Spaans bij lange na niet voldoende is en dat de Colombianen zelf weinig Engels spreken. Het voelt alsof we terug zijn in China, waar ze ook stug bleven herhalen wat ze hadden gezegd. Als iemand vijf keer in zijn eigen taal iets zegt en je spreekt die taal niet, dan snap je heus de zesde keer ook nog niet wat ze bedoelen. We krijgen een berichtje dat ons appartement klaar is en we halen nog snel even wat basics. Tijd om bij te slapen en bij te komen.
Huisje, boompje, beestje
We hebben bijna non-stop gereisd de afgelopen maand, door Australië en de Verenigde Staten. En dus kunnen we wel wat rust gebruiken. Ruim twee weken zijn we weer ’thuis’, we doen lekker ons ding en koken ’s avonds lekker ons eigen eten. Wat kun je die gewone dingen soms toch missen. Helaas laat de temperatuur ons in de steek en dus zitten we elke dag rondom het kleine kacheltje wat we hebben gekregen om op te warmen. De meeste huizen hier hebben geen verwarming of airconditioning. Daarnaast kunnen we niet eens meer een gesprek voeren als we een kleine wandeling maken. Waren we hier als eerste heen gegaan dan hadden we dat verbonden aan een gebrek aan conditie. Maar dit is iets anders, want we lopen nu al zolang door zoveel verschillende landen. Bogota ligt op 2640 meter boven zeeniveau, en dat zijn wij niet gewend.
Overdag werken we lekker aan de website en schrijven we alle reisverhalen van de afgelopen periode. Daarna kokkerellen we om de beurt. ’s Avonds kijken we een film of serie en zo gaan de dagen ongemerkt toch best wel heel snel voorbij. We spreken af met Sabine om meer te weten te komen over het land. Toch leuk om online connecties om te zetten naar real life. In een parkje verteld ze alle ins en outs over haar leven in Colombia.
Reisadvies Colombia
Met behulp van de Lonely Planet, internet en verhalen van anderen zoeken we uit wat er in Colombia allemaal te beleven is. We lezen een hele hoop verhalen over problemen, corruptie, armoede en onveiligheid. Ook de website van Buitenlandse Zaken geeft een nogal somber reisadvies. Je moet rekening houden met zakkenrollers, berovingen (al dan niet gewapend), ontvoeringen door taxi-chauffeurs en meer van dat soort dingen. Er zijn een aantal gebieden die je compleet moet vermijden en er is eigenlijk geen gebied wat als veilig aangeduid wordt. Het voelt op straat ook anders dan in Azië en we durven eigenlijk niet op pad te gaan met onze camera of andere opzichtige dure spullen. Ook de andere landen die we aan willen doen (Peru, Bolivia, Brazilië) laten een vergelijkbaar beeld zien.
In combinatie met ons gebrekkige Spaans en de frustratie die dat oplevert nemen we een besluit. We laten Zuid-Amerika voor wat het is. Ooit komen we terug, nadat we een stevige cursus Spaans hebben gevolgd. Nu gaan we lekker terug naar de Verenigde Staten, om ons laatste deel van de reis op een relaxte en ontspannen manier door te brengen.
Lang leve Spirit Airlines
Met het hele gedoe in Australië nog in ons achterhoofd boeken we een ticket via Flyonward. De bevestiging is zo in huis, maar de tickets komen niet. Op het vliegveld blijf ik mijn telefoon checken, maar de mailbox blijft leeg. Op het moment dat we gaan inchecken bij Spirit Airlines kunnen we niets laten zien. We bereiden ons voor op een hele hoop ellende en zien de bui alweer hangen. De medewerker vraagt of we een Esta hebben (ja) en of we bereid zijn om te helpen in het geval van problemen in verband met de exit-stoelen (ja) en we krijgen onze boarding passen. Zo zie je maar weer, het ligt dus echt aan de maatschappij en persoon die je treft.
Als we landen in Fort Lauderdale is het zo druk bij de immigratie dat we het vliegtuig niet uit mogen. Na ruim een half uur wachten is de drukte wat opgelost en kunnen we het vliegtuig uit. Ook de meneer van immigratie doet niet al te moeilijk en zo staan we binnen no-time weer op Amerikaanse bodem. Een hele andere binnenkomst en zo voelt het toch een stuk beter. Op naar roadtrip nummer twee!
