Na 2 dagen in een fantastisch hostel is het weer tijd om verder te trekken met de Transmongolië Express. De taxi pikt ons om 8 uur ’s avonds op en levert ons netjes af op het treinstation. We zijn aan de vroege kant, dus wordt het weer wat tijd doorbrengen in de wachtruimte. Een half uur voor vertrek komt het juiste spoor op het bord te staan en gaan we richting trein.
We zitten weer in wagon 8 en ook in dezelfde coupé, alleen hebben we voor dit traject een boven- en onderbed. Deze trein heeft een compleet andere stijl dan de Russische trein. Overal rood met gouden details, net of je bij een Chinees zit. De coupé oogt ook iets krapper. Gelukkig hebben we de coupé voor nu voor onszelf. We gaan op zoek naar de lijst met stops, maar die is nergens te bekennen. Er zijn dus maar twee dingen die we zeker weten: morgen rond 2 uur ’s middags komen we aan bij de grens én we komen die ochtend erna heel vroeg aan in Ulaanbaatar. Hoog tijd voor een spelletje Skipbo.
Grensperikelen
De volgende ochtend stopt de trein en stapt bijna iedereen uit, dus we gaan ook maar even de beentjes strekken. Op het perron zien we een bekende staan en we gaan maar eens vragen hoe het zit met de stops. Gelukkig heeft zij een schema, nu weten we voor vandaag in ieder geval waar we aan toe zijn. De route zelf is minder spectaculair dan het eerste deel, veel vlakker. Ook missen we op de stations de vrouwtjes met koopwaar. Maar we tuffen gezellig verder richting Mongolië.
Vlak voor de stop aan de grens komt er ineens een vrouw bij ons in de coupé zitten. Ze neemt een hele hoop spullen mee. Een beetje raar, want ze zit de hele tijd al in een andere coupé. Bij de grens mogen we even de trein uit voordat de officials binnenkomen. Dan begint de grenscontrole. Eerst een mannetje die onze paspoorten wil zien. Daarna komt er een ander mannetje die alle bagage wil zien, bedden opklappen, tassen open. Hij is nog niet weg of de volgende staat voor onze neus. Weer de paspoorten, maar deze keer wordt het uitreisbewijs voor Rusland ingenomen en krijgen we een stempel. Als laatste komt er nog een vrouw de coupé controleren, die alle vakken bij langs gaat.
Na de controles mag je weer de trein uit. Kenji gaat even zijn benen strekken en ik blijf zitten. Opeens begint de trein heel langzaam weer te rijden. Eerst denk ik: gewoon een stukje opschuiven waarschijnlijk, maar dat stukje wordt langer en langer. We rijden bijna het hele station voorbij en komen dan eindelijk weer tot stilstand. Snel naar de deur, waar Kenji gelukkig net instapt. Pff, even een klein paniekmomentje. We blijven nu maar gewoon samen zitten. De trein rijdt nog wat heen en weer tot we buiten het station blijven staan. Hier staan we ruim 3 uur stil.
Grensperikelen deel twee
We rijden eindelijk weer verder richting Mongolië. Het landschap veranderd, meer heuvels en prachtige herfstkleuren. Na een half uur stoppen we alweer, nu voor de Mongoolse controle. Weer hetzelfde riedeltje, paspoortcontrole (deze nemen ze mee), douane in de coupé en tassen open. Het duurt een poos en dan komen de paspoorten weer terug. Al deze tijd moet je in de trein blijven. Pas als alle controles achter de rug zijn mogen we de trein weer uit.
De provodnik maakt ons duidelijk dat we pas om kwart voor 10 ’s avonds verder gaan. Het is nu half 9. Dat betekend dus weer wachten én we hebben vertraging. We lopen wat rond op het station, waar weinig te beleven is en kletsen met wat medereizigers. Onze trein staat op het tweede spoor, niet direct aan het perron. Er komt een andere trein en die stopt voor onze trein. Om terug te komen in onze trein klauteren we samen met 2 anderen door de trein. Weer een ervaring erbij.
Als we weer gaan rijden verhuist de mevrouw met al haar spullen weer terug naar een andere coupé. Wat nu precies de reden is geweest van deze verhuizing blijft ons een raadsel. We zijn allang blij dat wij er geen problemen door hebben gekregen. Na deze dag vol wachten gaan we op tijd slapen in verband met een vroege start.
Op naar de ger
We komen ’s ochtends om kwart voor 7 aan in Ulaanbaatar. Een uurtje later dan de bedoeling was, ook hier kennen ze dus zoiets als vertraging. Onze taxi richting het nationaal park staat al klaar. We moeten even lachen als blijkt dat het een Prius is, we hadden toch iets meer een fourwheeldrive verwacht voor dit gebied. Op naar de ger!
Meer weten over de Transmongolië Express?
Check dan snel onze Reisgids – De Transmongolië Express! Je leest hier alles wat je moet weten, van de route tot wat je meeneemt om de lange treinreis goed door te komen. Natuurlijk laten we je ook beelden en foto’s zien van dit geweldige traject.
Mis je iets? Laat het ons weten zodat we onze reisgids bij kunnen werken.
Het gezegde ‘Geduld hebben’ wordt nu zeker weer opgenomen in de woordenschat met die grenscontroles. Kenji toch nog bijna geduffeld, je zal maar alleen komen te zitten in de yurt met die kou. Je schrijft leuke verhalen en de foto’s zien er schitterend uit. Krijgen een goed beeld. Hou vol!!
Het was uiteindelijk sowieso goedgekomen, in het ergste geval zat ik drie uur alleen vast in de trein en stond Kenji op het perron. Tja, dat krijg je als niemand Engels spreekt en je geen idee hebt wat de bedoeling is. Achteraf een leuk verhaal 😉