Zhangye – Danxia National Park

Vanuit Lanzhou reizen we per trein verder richting Zhangye, zo’n 5,5 uur. Als we aankomen rijden de taxi’s voor onze neus weg en we lopen maar richting de bus. We laten het adres van ons hotel aan de buschauffeur zien en hij gaat die kant op. Dus dan maar met de bus. Onze bagage wordt vakkundig op 1 stoel geparkeerd en wij er strak naast. Het treinstation ligt buiten het centrum en de omgeving is hier nog niet bijster bijzonder. Na ruim een half uur geeft de buschauffeur aan dat wij eruit moeten. We pakken onze spullen en stappen uit. Snel even kijken via maps.me hoever het nog lopen is… nog ruim een half uur! Die kant op blijkt dus ook een ruim begrip. Er zit niks anders op dan te gaan lopen. Onderweg zien we alleen maar Chinese teksten op winkeltjes, geen enkele westerse invloed te bekennen. We zijn echt op het Chinese platteland belandt.

Met de bus naar Danxia

De volgende dag gaan we op zoek naar de bus richting Danxia National Park. We spotten een KFC, de enige westerse invloed in heel Zhangye. Het busstation is geen busstation zoals we die kennen en we lopen er straal voorbij. Als we stoppen zien we dat we er voorbij zijn en lopen al zoekend weer terug. We steken de straat over en op dat moment wil er net een bus wegrijden. Ze roepen iets naar ons en we willen uit gewoonte al reageren met een “No, thank you”, totdat we iets opvangen wat klinkt als Danxia. Daar willen heen, dus we stappen in. Na ruim een uur stoppen we en wordt er gebaard dat wij eruit moeten. Daar staan we dan, op een chinees kruispunt, met als enige instructie die kant op te lopen. Op hoop van zegen dan maar.

Energie opdoen

Voor de ingang van het park staan allerlei eettentjes. Eerst maar even wat energie opdoen voordat we de bergen gaan beklimmen. We vinden een broodje met warm vlees in een leuk familietentje. We krijgen gelijk een kopje heet water erbij geserveerd, daar zijn ze hier gek op (thee ook trouwens). Het helpt wel om weer even wat op temperatuur te komen, want het is vandaag koud en guur. De wind snijdt overal doorheen. Sommige Chinezen lopen erbij alsof we een sneeuwstorm krijgen. Als we het weer warm hebben en voldoende energie hebben opgedaan gaan we richting het park.

Rainbow Mountains

Danxia National Park is bekend vanwege de regenboogbergen. Dit park staat op de Unesco werelderfgoedlijst en is 510 hectare groot. Het park heeft een aantal platformen waar je rond kunt lopen die verbonden worden door shuttlebussen. We hebben op internet een soort handleiding gevonden met wat je op elk platform kan verwachten, alleen blijkt het nogal essentieel te zijn waar je bent binnen gekomen. Later komen we erachter dat op de toegangskaart staat welke route je volgt op basis van je entree. Let hier dus op, zodat je niet per ongeluk in de verkeerde bus stapt bijvoorbeeld… maar dat later.

Een geologisch wonder

Het eerste platform wat we tegenkomen is vrij groot. Omdat het beginpunt ook het eindpunt is maken we er een rondje van. Aan de ene kant heb je vooral veel ronde bergen. Overal staat een poëtische uitleg van wat je in de bergen kunt zien. De omschrijving is prachtig, maar wij zien het niet terug. Zal aan onze westerse nuchterheid liggen. Mooi is het in ieder geval wel. Aan de andere kant kun je de regenboogbergen al zien. Het lijkt alsof iemand midden in de nacht de strepen erop geschilderd heeft, al die kleuren. We lezen dat dit ontstaan is door een combinatie van verschillende mineralen (hematiet: rood, limoniet: bruin, geotiet en ijzer sulfide: geel en chloriet: groen), jarenlange erosie door wind en water en het botsen van de tektonische platen. Het is dus echt organisch ontstaan. Heel bijzonder om te zien.

Picture please

Met de shuttlebus gaan we verder naar het tweede platform. Dit is alleen een beginpunt, via het platform loop je richting het eindpunt waar je de volgende shuttlebus pakt. Via trappen en houten contructies lopen we over de bergen heen. Vanuit hier zie je heel mooi de achterliggende bergen liggen, waardoor ook weer kleurencombinaties ontstaan. Halverwege vraagt iemand om een foto, uit automatische wil ik er al bij komen staan, maar ze willen een foto van hun met de bergen. Dat kan natuurlijk ook. In ruil nemen ze ook een foto van ons samen met de bergen op de achtergrond.

Hoor de wind waait door de bergen

Bij aankomst op het derde platform steekt de wind echt goed op. Voor het platform staan stalletjes met daaraan hangers met belletjes. Door de wind worden de belletjes alle kanten op geblazen en ze tingelen dat het een lieve lust is. We pakken ons nog even iets beter in en beginnen aan de klim naar boven. Boven is het vrij smal, dus het is dringen geblazen voor die ene foto met het mooie uitzicht. Niemand loopt ook verder dan dat dit punt, het is een kwestie van zo snel mogelijk weer de beschutting opzoeken. Beneden aangekomen zien we een luxe touringcar staan waar de shuttlebussen aankomen. We hebben het koud en willen snel door, dus we gaan zitten. Tot nu toe gaan alle bussen toch dezelfde kant op. Laat dit nou de uitzondering op de regel zijn. Ineens staan we buiten het park op de parkeerplaats. Dat was niet de bedoeling! Er staan vooraan alweer andere bussen klaar. We trekken even een sprintje en zijn al snel weer onderweg naar het park.

Het beste voor het laatst

Bij aankomst bij het vierde platform zien we de helikopter staan die we al de hele dag horen rondvliegen. Kenji wil heel graag een rondje maken, maar als we zien wat dat moet kosten, zijn ze bergen ineens zo ook wel heel mooi. Op dit platform klim je niet meer netjes op afgezette trappen en houten constructies, maar is er slechts een trap zonder afscheiding. Overal staan waarschuwingen om vooral op het pad te blijven, want één foute stap ernaast en je stuitert zo een heel eind naar beneden. Een opstandige Chinese toerist die toch verder loopt wordt eerst mondelijk gewaarschuwd en als dat niet voldoende blijkt gooit de beveiliger een steen haar kant op. Dit blijkt dan wel weer heel effectief. Maar op dit platform zie je pas echt goed alle kleuren van de regenboogbergen. En dan is het vandaag bewolkt, als de zon erop staat moet het een nog mooier effect geven. We zijn blij dat we dit park hebben aangedaan, het heeft ons niet teleurgesteld, zelfs als het weer niet meewerkt is het de moeite waard. De weg naar de uitgang blijkt een hele uitdaging. De eerste bus die we pakken gaat weer terug naar het begin, dus kunnen we nog een heel rondje doen. Als we weer bij dit vierde platform zijn kijken we blijkbaar zo hopeloos dat één van de beveiligers ons komt helpen. Hij zet ons in de juiste bus naar de juiste uitgang. Nu rest ons slechts de weg terug naar Zhangye.

Busje komt zo

We lopen weer terug naar het punt waar de bus ons vanochtend eruit heeft gezet. We zien al wat andere mensen wachten en vragen met handen en voeten of de bus naar Zhangye hier stopt. Dat blijkt wel zo te zijn, dus wachten we. Er komt een man langs die aanbied om ons met de auto te brengen, maar dit is 10 keer zo duur als de bus. En op de heenweg was het prima te doen. Er draait een bus het complex op en de jongens die ons hebben geholpen gebaren dat we in moeten stappen. Alleen rijdt deze bus richting Danxia National Park, daar komen we net vandaan. De bus stopt naast een andere bus en het schijnt dat we moeten overstappen. Er zijn geen stoelen meer beschikbaar, maar de buschauffeur gebaard dat ik naast hem op het platform mag gaan zitten. En dan heb ik toch zo maar het mooiste plekje in de bus! Bij terugkomst in Zhangye gaan we langs de KFC voor een hapje eten, en daarna lekker bijkomen in ons hotel.

We blijven nog een paar dagen in Zhangye in verband met de Golden Week, maar er is verder weinig te beleven in dit stadje. We zijn dan ook blij als we in de hogesnelheidstrein stappen weer terug naar Lanzhou.