Tijdens ons bezoek aan Jakarta hebben we al een kijkje gekregen in de Nederlandse geschiedenis hier in Indonesië. We willen er graag meer over weten en daarom gaan we vandaag naar Fort Vredeburg. Dit fort wordt in het Indonesisch Benteng Vredeburg genoemd en ligt in het centrum van Yogyakarta. Omdat een Grab hier niet veel kost boeken we er één en we worden netjes voor de deur afgezet. Toch fijn dat we zelf niet door het drukke verkeer hoeven te navigeren.
Fort Vredeburg
Zoals elk fort was ook Fort Vredeburg vroeger door een slotgracht omringd. We lopen over de toegangsbrug naar de ingang en kopen twee kaartjes. We krijgen er een plattegrond bij en gaan van start. Op internet heb ik gelezen dat het de moeite waard is om eerst de korte introductiefilm te kijken. Op het plaatje staat een filmzaal en dus lopen we die kant op. Maar na er drie keer langs te zijn gelopen zijn we er wel van overtuigd dat de filmzaal er niet is. Bij de ingang zit een informatiebalie en we gaan maar eens vragen hoe het zit. Er blijkt momenteel het één en ander gerenoveerd te worden en dus wordt de film tijdelijk ergens anders vertoont. Speciaal voor ons zet de jongen de film weer aan vanaf het begin.
Fort Vredeburg is rond 1760 gebouwd als begin van de Nederlandse nederzetting in Yogyakarta. Het werd op steenworp afstand van het paleis van de sultan gebouwd. De naam van het fort was toen nog Rusteberg. In 1867 werd het fort volledig verwoest in een aardbeving. Het werd opnieuw gebouwd en kreeg toen de naam Vredeburg mee. In 1942 werd het fort ingenomen door de Japanners die er tijdens de Tweede Wereldoorlog hun basis van hebben gemaakt. Na de Tweede Wereldoorlog is het door de Indonesiërs in gebruik genomen en in verval geraakt. Het fort dient nu als een medium om de Indonesische onafhankelijkheid te vieren en te laten zien. In de film wordt nog even duidelijk vermeld dat het fort niet hersteld is om de Nederlandse glorie te vieren.
Diorama’s en andere artefacten
De film heeft de toon gezet, de Indonesiërs zijn trots op hun onafhankelijkheid. De Nederlandse geschiedenis wordt gezien als een inbreuk daarop. We zijn nu wel heel nieuwsgierig naar de diorama’s waar meer verteld wordt over de verschillende evenementen in de geschiedenis. Helaas is het eerste gebouw momenteel niet toegankelijk door de renovatiewerkzaamheden. Als we bij het tweede gebouw naar binnen lopen zijn we al bij de Tweede Wereldoorlog beland. Daar gaat onze kans om meer te weten te komen over onze geschiedenis. De Japanners zijn in dit deel voornamelijk de boosdoeners. Maar we zien toch nog enkele Nederlandse artefacten staan. Wat ons het meest verbaasd is het geld wat in de vitrine ligt: Nederlandse guldens waar de Japanse regering garant voor staat.
In het volgende gebouw zien we de periode na de Tweede Wereldoorlog en ineens zijn de Nederlanders weer in beeld. Maar dan voornamelijk in talloze diorama’s die laten zien hoe de Indonesiërs de Nederlanders in de val lieten lopen. Het is een wonder dat iedereen tot nu toe zo aardig is, want gebaseerd op deze beelden zou je toch verwachten dat ze niet al te gek op ons zijn. Verder is het interessant om te zien dat, ondanks de verklaarde onafhankelijkheid in 1945, Indonesië nog zo lang bezet is geweest. En toch vieren ze dit jaar (17 augustus om precies te zijn) 72 jaar onafhankelijkheid. Dit zie je ook overal terugkomen; straten zijn versierd en gebouwen hebben een schild met die 72 jaar.
Voor we het weten zijn we er alweer doorheen. Er zit een restaurant bij en daar gaan we even zitten voor een bakje koffie. Het is hier heerlijk rustig en de koffie smaakt goed. Het fort geeft je een kijkje in de geschiedenis van Indonesië, maar verwacht er niet teveel van. Waarschijnlijk kom je meer te weten door een goed boek of een gesprek met een ‘local’.
HS Silver 800-925
Aan de rand van Yogyakarta vind je Kota Gede, een wijk die vooral bekend is door de vele zilverwinkeltjes die hier zitten. HS Silver 800-925 schijnt één van de grootse te zijn waar je ook kunt zien hoe het zilver gemaakt wordt. Dus staan we op zondagmiddag voor de deur. De parkeerplaats is bijna helemaal leeg, maar er staan twee meisjes die ons welkom heten. Ze hebben ons blijkbaar horen praten, want we krijgen direct een Nederlands foldertje in onze handen gedrukt.
Een van de meisjes loopt met ons mee en laat zien waar de mensen aan het werk zijn. In verband met het Offerfeest zijn er nu niet zo heel veel mensen aan het werk, maar we kunnen toch het één en ander zien. De eerste vrouwtjes zijn bezig met de details van de sieraden. Met een pincet maken ze hele kleine figuurtjes die in een grotere vorm passen. Het is priegelwerk en het zilverdraad is best fragiel. Het meisje legt uit dat het zilver wordt gemengd met koper, omdat het anders te zacht is om mee te werken. Even verderop zit een man de verschillende onderdelen aan elkaar te solderen. Eerst brand hij het papier weg waar de sieraden op liggen. Daarna brand hij ze nog een keer om alles stevig aan elkaar te krijgen. Na dit branden worden de zilveren sieraden gepoetst, zodat ze hun kleur weer terug krijgen. Naast sieraden maken ze ook solide voorwerpen.
Het meisje laat ons een kleine versie van de Borobudur tempel zien die je kunt kopen. De details zijn ongelooflijk en de prijs is er dan ook naar. We lopen nog even rond om alle verschillende voorwerpen te bewonderen. Je hebt hier allerlei standbeelden, sieraden, eetgerei en souvenirtjes. Ben je op zoek naar iets moois, ga dan zeker even kijken. Al is het alleen al om te zien hoe ze al die mooie producten maken.
Alun Alun Kidul
’s avonds gaan we een kijkje nemen bij Alun Alun Kidul, het plein achter het paleis van de sultan. We hebben dit plein in één van de afleveringen van The Amazing Race voorbij zien komen en zijn wel nieuwsgierig naar de verlichte autootjes die er rond moeten rijden. Natuurlijk is zoiets het leukste als het donker is, dus lopen we tegen 18.00u die kant op. Zelfs de poort naar het plein toe is nu mooi verlicht, dat is een goed begin. Al voordat we het plein oplopen zien we fluorescerende autootjes voorbij komen. Die vallen wel op in het donker! En mocht je een beetje (kleuren)blind zijn dan helpt de muziek die uit de autootjes komt wel met het lokaliseren ervan. Als we dichterbij komen zien we dat er voorin elk autootje een dvd-speler staat waar je zelf je muziek kunt kiezen. De autootjes vinden gretig aftrek bij de ‘locals’ die op hun gemakje fietsen rondom het plein.
We doen een rondje om het plein, want er is nog veel meer te zien en te beleven. Zo staan er natuurlijk heel veel kraampjes waar je eten kunt kopen. Ook staan er overal tafeltjes waar je bij kunt gaan zitten. Hier zitten veel ‘locals’ te genieten van de avond. Er kleine kraampjes waar je souvenirtjes kunt kopen of bellenblaas. We zien de twee bomen waar je een proef kunt doen voor eeuwig geluk. Maar we zijn al heel gelukkig en dus laten we dat voor wat het is. We kijken toe hoe iedereen lekker aan het eten is, hoe kindjes achter de bellen aan rennen en hoe de autootjes zich voortbewegen rondom het plein. Mooi dat daar eigenlijk maar zo weinig voor nodig is.
Hoe we bijna naar Borobudur & Prambanan gingen
De meeste mensen komen naar Yogyakarta om de Borobudur en/of Prambanan tempels te bezichtigen. Howel de toegangsprijs voor een tempel erg hoog is, lijkt het ons wel bijzonder om de tempels te zien. We vinden een tour waarmee je eerst naar Borobudur gaat en daarna naar Prambanan. Aangezien het tijdens het Offerfeest erg druk kan zijn besluiten we om er op maandag heen te gaan.
Die nacht word Kenji helaas ziek en hij is er zo beroerd aan toe dat een tour er echt niet in zit. We hebben voor de volgende dag al een treinticket naar Malang staan die we niet kunnen wijzigen. En zo slaan we dus dé trekpleister van Yogyakarta over. Ook dat hoort er soms bij. Gelukkig hebben we hier genoeg andere mooie dingen gezien en gedaan. We zetten de tempels op ons lijstje van ooit nog eens te doen (we hebben al een mooie verzameling) en zieken een dagje uit. De volgende dag gaat het wel weer en dus stappen we in de trein. Op naar Malang, de uitvalsbasis voor een trip naar de Bromo vulkaan!
