Haputale ligt midden in het zogenaamde Hill Country gebied met tientallen theeplantages. Dit is één van de redenen dat we hier gestopt zijn. De andere reden is de hike naar Lipton’s Seat waar je een prachtig uitzicht schijnt te hebben over de omgeving. Vergelijkbaar met World’s End in Horton Plains, waar weer een pittig prijskaartje aan hangt.
Wij zijn niet de enige in ons guesthouse die dit plan hebben geopperd en even later zitten we met 7 man te overleggen over vertrektijden, ontbijt en meer van dat soort praktische punten. Tot nu toe zijn wij altijd vroeg begonnen met de hikes die we gingen lopen in verband met de warmte. Maar we kunnen voor 8 uur niet ontbijten, heel schappelijk wil de eigenaar daar wel kwart voor 8 van maken… De rest van de groep schijnt het niet zo’n probleem te vinden, dus besluiten we om hierin mee te gaan. De volgende dag zitten we uiteindelijk met z’n zessen aan het ontbijt en een half uurtje later beginnen we aan de rit naar Lipton’s Seat.
Het is zo’n drie kwartier rijden over smalle bergweggetjes met prachtig uitzicht. Je kunt de hike ook beginnen bij de theefabriek, maar dan moet je de afstand (8km) twee keer afleggen. En dus rijden we langs de theefabriek richting het hoogste punt. Ongeveer 1,5 km voor Lipton’s Seat zit een toegangspoort waar je kaartjes moet kopen, 50 roepies per persoon. Maar voor de auto moeten we nog eens 400 roepies extra betalen! Dat is ons niet van tevoren verteld. We zijn het er gelukkig allemaal over eens, dit gaan we niet doen. Die laatste 1,5 km kunnen we prima lopen. En dus gaat het busje weer terug en beginnen wij aan de wandeling. Het is niet ver, maar het gaat wel de hele tijd gestaag omhoog. Overal waar we kijken zien we alleen maar thee, thee en nog eens thee.
A cup of tea
Zodra we boven aankomen worden we direct door een mannetje aangesproken, of we ook een kopje thee willen drinken. Maar we willen eerst even gaan genieten van het uitzicht, per slot van rekening zijn we daar voor gekomen. We klimmen het laatste stukje naar de observatietoren. En dan staan we zomaar ineens boven de wolken. Vanuit de toren hebben we een prachtig 360 graden uitzicht over de omgeving, waar we op één kant neerkijken op de wolken. Bizar, dit zie je vanuit het vliegtuig, maar nu staan we gewoon op de grond. Verder zien we theeplantages zo ver als we kunnen zien. Er kruipen hier en daar van die prachtige glooiende wegen tussendoor.
We verlaten de observatietoren (nee, we willen nog geen thee) en lopen naar het punt waar Sir Thomas J. Lipton nog altijd van het uitzicht zit te genieten. Rond 1900 raakte hij zo gecharmeerd van Sri Lanka dat hij daar zijn thee-imperium is gestart. En wie kent tegenwoordig de Lipton thee niet? Als je dan zo succesvol wordt zou ik ook lekker het mooiste plekje zoeken en er nooit meer weggaan! Natuurlijk kunnen we het niet laten om even gezellig naast hem te gaan zitten voor de foto.
Nu hebben we wel zin in een kopje thee en dus lopen we terug naar het tentje wat onder de observatietoren zit. De thee is lekker, het uitzicht is prachtig en het gezelschap is gezellig. Als we even zitten komen de twee polen uit ons guesthouse namelijk ook net aanlopen en samen drinken we een bakje thee. Zij kunnen de verleiding niet aan en zwichten toch voor de schaal met lekkernijen die is klaar gezet. Best wel een slimme marketingtruc, ook al zegt de gast nee, toch de schaal neerzetten, dan gaan ze vanzelf wel eten. We kletsen een beetje over onze ervaringen in Sri Lanka tot nu toe en wat we verder nog hebben gezien of gaan zien. Al snel hebben we de thee op en is het hoog tijd om te beginnen aan de afdaling, het wordt al goed warm.
Op weg naar de theefabriek
De weg naar beneden is eigenlijk dezelfde weg die we met de auto hebben afgelegd. Zo nu en dan is het mogelijk om een shortcut door de theevelden heen te pakken. Het is heerlijk rustig, zo af en toe komen we wat mensen tegen of komt ons een tuktuk tegemoet. In de velden zijn mensen aan het werk en wordt de thee geplukt. Kinderen huppelen er tussendoor, de school is blijkbaar net uit. Ergens halverwege worden we ineens gevolgd door twee hondjes, die gezellig een stukje meelopen. Ondertussen zien we de wolken binnen komen rollen over de velden. Zo zie je nog een boom staan en zo is hij helemaal achter de wolken verdwenen. Wat een bijzonder gezicht! Dit is één van de redenen waarom je op tijd boven moet zijn, want anders zie je dus echt alleen maar wolken. En toch zien we nog een aantal toeristen aan de klim beginnen.
Als we aankomen bij de theefabriek is er niemand te bekennen. We gaan maar even zitten en drinken even wat, we hebben het goed warm gekregen van de wandeling naar beneden. Dan komt er toch eindelijk iemand, maar we moeten wachten tot er 5 of 6 mensen zijn voordat de tour gaat beginnen. Nu zijn we op het laatste stuk bijna niemand meer tegengekomen, dus we vragen ons af hoe lang dat gaat duren. We besluiten nog even af te wachten of de mensen vlak achter ons ook deze kant op komen, maar 10 minuten later is er nog steeds niemand. Op de plattegrond die er hangt zien we veel dezelfde namen voorbij komen als bij de vorige theefabriek en dus laten we deze maar voor wat het is.
De bus terug naar Haputale staat al klaar en daar zien we het enige stel wat enigszins bij ons in de buurt liep. Als we hadden gewacht hadden we er dus nog heel lang kunnen zitten. De bus gaat over dezelfde smalle weggetjes als de auto van vanochtend en hier en daar past het maar net. Aangekomen in het centrum stoppen we nog even bij een lokaal restaurantje voor de traditionele ‘rice & curry’.
Hoewel het uitzicht zeker de moeite waard is, mis je er niks aan als je naar boven gaat per auto of tuk-tuk. Bij een hike denken wij aan wandelen midden in de natuur en dat doe je hier niet echt. Je volgt gewoon de weg en dat is verder niet heel spannend. Loop desnoods alleen het laatste stukje, die 1,5 km na de toegangspoort. Er staan daar altijd wel wat tuk-tuks te wachten.
Adisham Hall (St. Benedict’s Monastery)
De volgende dag hebben we nog wat tijd voordat we de trein naar Ella pakken. In het lokale restaurantje hebben we nu al twee keer een vrouwtje gesproken, die alleen op reis is. Zij vertelde over Adisham Hall, een oud gebouw in Engelse stijl waar je mooi kunt wandelen. Het is niet al te ver vanaf ons guesthouse en dus trekken we de wandelschoenen weer aan en gaan op pad.
We lopen eerst langs de doorgaande weg, maar al snel maakt die plaats voor bomen en schaduw. Op het moment dat je het bos uitloopt zie je het gebouw al staan. Adisham Hall is alleen in het weekend open en wordt verrassend genoeg vooral bezocht door de lokale bevolking. Je betaalt 150 roepies om binnen te mogen kijken. In het gebouw zijn er slechts twee ruimtes die je mag bekijken, maar het is wel leuk om te doen als je wat tijd over hebt. De stijl van het gebouw is namelijk zo anders dan alles wat we in Sri Lanka hebben gezien tot nu toe. En de tuin eromheen is prachtig. Je kunt ook beginnen aan een hike vanaf dit punt, maar dit hebben we even overgeslagen.
Vol is nooit vol in Sri Lanka
We lopen terug naar ons guesthouse en pakken vanaf daar een tuk-tuk richting het station. Het is ongeveer een uurtje met de trein vanaf Haputale naar Ella en zo pakken we toch nog een stukje van de mooiste treinreis mee. We kunnen geen plekken reserveren, er zijn voor deze trein alleen derde klas tickets beschikbaar. De prijs is er ook naar, we betalen 25 roepies voor twee kaartjes, ongeveer € 0,15. Als er een trein wat verderop stopt blijkt dat de trein te zijn die we moeten hebben en dus trekken we allemaal een sprintje. De trein zit al goed vol, maar hier is vol nooit vol. Met al onze bagage vinden we een plekje in de hal, waar we het eerste stuk kunnen staan. Als er later wat mensen uitgaan kunnen we gelukkig nog een stukje zitten. Het uitzicht mag er zeker zijn, maar als je er echt van wilt kunnen genieten moet je toch echt eerder in de trein stappen óf kaartjes kunnen reserveren. We zijn in ieder geval aangekomen in Ella, benieuwd welke avonturen we hier weer gaan beleven!
