We lopen vanaf het station via het stadshart van Ella naar ons nieuwe tijdelijke onderkomen. Dat Ella echt een stadje is gericht op de toerist is meteen duidelijk, we hebben nog nergens in Sri Lanka zoveel buitenlandse restaurantjes op een rij gezien. Het is wel een heel gezellig centrum en we voelen ons gelijk thuis. Ook kun je hier net als in Haputale goed merken dat je in een berggebied verblijft, het is een stukje koeler dan bijvoorbeeld Kandy of Negombo. Ons guesthouse zit net buiten het centrum op een heerlijk rustig plekje. Er zijn ook geen andere gasten, zodat we de gedeelde woonkamer en eettafel tot onze eigen beschikking hebben. Hier kunnen we de komende dagen heerlijk tot rust komen.
Little Adam’s Peak
Een paar kilometer buiten het centrum van Ella vind je Little Adam’s Peak. Deze berg is vernoemd naar Adam’s Peak in de buurt van Nuwara Eliya, omdat het een vergelijkbare vorm heeft. Adam’s Peak slaan wij over in verband met de moeilijkheidsgraad, 5500 treden naar boven én beneden is iets te veel voor mijn knie. Maar Little Adam’s Peak schijnt ook erg mooi te zijn, dus gaan we die beklimmen. We hebben in het dorpje één van de weinige scooters op de kop weten te tikken en dus rijden we tot aan de parkeerplaats onderaan de toegang tot Little Adam’s Peak. Vanaf hier begint de wandeling, ook al is dit slechts de toegangsweg.
We beginnen natuurlijk weer lekker vroeg, want ook al is het hier iets koeler, het zonnetje doet toch echt wel goed zijn best. We hebben hier al een prachtig uitzicht op Ella Rock en dan zijn we nog niet eens zo hoog, dat beloofd veel goeds. Op de weg naar het echte startpunt komen we verschillende locals tegen die een graantje mee proberen te pikken. Zo zien we een man zitten met een cobra, staat een andere vrouw met haar kind geld te vragen voor foto’s en weer een andere vrouw vraagt gewoon om geld. Tja, je kunt het ze ook niet echt kwalijk nemen.
Als we aankomen bij het ‘echte’ startpunt hebben we volgens Maps.me twee mogelijkheden. De eerste is een trap naar boven (later komen we er achter dat dit de meest gangbare route is) en de tweede gaat naar links, meer de natuur in. Nu zijn we niet zo fan van trappen, maar wel van de natuur, en dus gaan we naar links. In het begin is het pad nog heel ruim en goed te zien, maar hoe hoger we komen, des te dichter de begroeiing. Het is maar goed dat we allebei een lange broek aanhebben met stevige wandelschoenen. Verrassend genoeg is Maps.me redelijk accuraat en goed te volgen op de momenten dat we toch een beetje twijfelen. Al zigzaggend gaat de weg omhoog en voor we het weten hebben we de top al bereikt. En we hebben het niet voor niks gedaan, het uitzicht is adembenemend!
Er zijn min of meer drie uitzichtpunten over de omgeving. Wij zijn op de middelste terecht gekomen en we kunnen naar links en naar rechts. Omdat de weg terug via de linkerkant van de berg gaat lopen we richting de rechterkant. In de schaduw liggen een aantal honden lekker te slapen. Bijzonder, tot nu toe op elke berg die we hebben beklommen zijn we wel één of meerdere honden tegen gekomen. Wat brengt ze er toe om juist daar een rustplek te zoeken? We storen ze verder maar niet en gaan door naar het uitzichtpunt.
Goed voornemen voor de toekomst
Onderling zijn we natuurlijk altijd in het Nederlands in gesprek en ineens worden we in het Nederlands aangesproken door een andere man. Of we misschien ook samen op de foto willen met Ella Rock. Zijn vrouw wil wel even een foto maken, hij is daar zelf niet zo handig in. Natuurlijk vragen we of ze zelf ook samen op de foto willen. Ik maak de foto en als ze daar samen staan zegt de man: “zo ziet 45 jaar huwelijk eruit”. Toch mooi om te zien dat je zo lang samen kunt zijn en nog steeds dit soort avonturen onderneemt. Dat biedt perspectief en een goed voornemen voor de toekomst.
We leggen uit welke mogelijkheden er zijn om weer beneden te komen en nemen afscheid. De weg die wij kiezen loopt via het verste uitzichtpunt en dus gaan wij die kant op. Alleen is deze weg wel iets uitdagender dan de weg die we eerder hebben gevolgd. Het is goed opletten geblazen en vaak Maps.me raadplegen. Uiteindelijk komen we op een punt wat ons bekend voorkomt, we zijn weer op de route van de heenweg terecht gekomen. Nu is het gewoon een kwestie van de weg terug volgen. Voor we het weten zijn we weer bij het punt waar de trappen beginnen. Nu komen we ook veel meer toeristen tegen die gaan beginnen aan de klim. Heerlijk zo’n vroege start, dan kun je tenminste op je gemak van alles genieten 🙂
Op weg naar beneden komen we langs een standje waar je vers kokossap met passievrucht kunt drinken. We hadden hierover gelezen in één van de blogs die we hadden geraadpleegd en we hebben wel dorst. En dus gaan we even zitten om bij te komen. We moeten even wachten, maar dan krijgen we een echte kokosnoot met daarin een heerlijke combi van kokossap en passievrucht. Heerlijk verfrissend na een stevige wandeling. Hiermee kunnen we er wel weer even tegenaan.
Ravana Ella Falls
We springen weer op de scooter en gaan een stukje toeren. Ongeveer 9 kilometer buiten Ella vind je de Ravana Ella Falls, een waterval die 25 meter hoog is. Het is één van de breedste watervallen in Sri Lanka. Vooral erg indrukwekkend tijdens het regenseizoen, maar ook buiten het regenseizoen de moeite waard. De weg er naar toe doet ons denken aan de Mae Hong Son loop, met zijn haarspeldbochten en adembenemende uitzichten. Het is direct duidelijk waar je moet zijn, want ineens staan er tourbussen, auto’s en tuk-tuks. We zoeken een plekje voor de scooter en lopen richting de waterval. Er zitten hier echt superveel aapjes en die trekken natuurlijk ook de nodige aandacht. We zijn er ondertussen wel aardig aan gewend dat je die overal in Sri Lanka gewoon in het wild voorbij ziet komen, maar het blijft een leuk gezicht.
De waterval zelf is enorm, wat een geraas van het water wat naar beneden komt. Je kunt bij de brug blijven staan, maar we zien een aantal mensen die wat hoger proberen te komen. Aan de zijkant is een soort van weg waarmee je nog iets hoger kunt komen. En omdat het nu geen regenseizoen is kun je om de rotsen heen lopen voor nog een mooier uitzicht op de waterval. Die kans laten we natuurlijk niet onbenut. Jammer genoeg kun je hier niet zwemmen in de waterval, maar hij is zeker de moeite waard!
Op de terugweg naar Ella komen we vast te zitten achter een bus die met moeite omhoog komt en ondertussen aardig wat zwarte rook produceert. Met al die onoverzichtelijke bochten is er niet echt een gelegenheid om de bus te passeren. Als we weer terug zijn in Ella zijn we mooi op tijd voor de lunch. We leveren de scooter weer in en gaan op zoek naar een lekker hapje.
Van Ella naar Udawalawe
De volgende dag is het alweer tijd om verder te reizen. We gaan naar Udawalawe National Park en de enige goedkope manier om daar te komen is met de bus. Bij de bushalte zijn we niet de enige toeristen, maar het merendeel van de passagiers is toch Sri Lankaans. Als er een bus stopt worden we daar in geduwd, hij zit zo vol dat we niet eens kunnen zitten. En hoewel de weg hier erg bochtig is trekt de chauffeur zich daar niks van aan. Het is een complete work-out om staande te blijven.
We moeten ergens in een onverstaanbaar stadje overstappen, gelukkig kan de kaartjesverkoper via Maps.me duidelijk maken waar dat is. We hoeven niet al te lang te wachten voordat de volgende bus arriveert. Helaas zit ook deze bus al bomvol en mogen we weer staan. Al met al duurt de busrit van Ella naar Udawalawe 3 uur en al die tijd hebben we niet kunnen zitten. Als kers op de taart worden alle toeristen in de middle of nowhere gedropt in plaats van bij het stadscentrum. Het is ruim 3 kilometer naar ons hotel, te ver om te gaan lopen. Gelukkig blijkt er nog een stel te zijn wat naar hetzelfde resort moet, Susi & Igor. Samen delen we een jeep en zo worden we uiteindelijk netjes voor de deur afgezet. Bussen in Sri Lanka en wij, het gaat niet zo goed samen 🙁
