Terwijl ik dit blog zit te schrijven zitten we te wachten in de lobby van een hotel in Hong Kong. Ik kijk uit over de straat waar iedereen zijn eigen leven leidt en eigenlijk geen idee heeft van wat wij in de afgelopen twee maanden hebben gezien en gedaan. Ook is het de dag dat heel veel mensen aan de televisie vast zitten, omdat het d-day is tussen Trump en Hilary. Op dit moment maken we ons best wel zorgen: 244 – 209 voor Trump. Maar ik denk terug aan twee maanden vol avontuur, ervaringen, tegenslagen en verbijstering. Elke emotie beschouw ik als positief.
Hong Kong is een wereld van verschil met andere delen van China, want Hong Kong is eigenlijk geen China. Toen we uit Shanghai vertrokken zei ik tegen Rieneke dat we na Hong Kong een goede conclusie konden maken over China. Maar eigenlijk kunnen we dat nu al… Dus bij deze.
In den beginne
We zijn op 17 september 2016 China ingekomen met de Transmongolië Expres. In de stad Datong. Na twee weken in een trein geleefd te hebben zouden we weer meer kunnen bewegen. Helaas meer dan we wilden. Het hotel was echt heel erg en we moesten de volgende dag al vertrekken. Datong bleek niet echt een stad te zijn om te wennen aan de Chinese cultuur. Gelukkig vertrokken we snel naar Beijing.
Beijing was al een stuk beter; meer Engels (toch nog weinig wat mij betreft), schoner en duidelijker. Al snel leerden we dat er ontzettend veel Chinezen zijn en dat manoeuvreren door de stad een uitdaging zou zijn. We hebben de Verboden Stad gezien, het Zomerpaleis en de Temple Of Heaven. De kunst is prachtig, net zoals de geschiedenis. Natuurlijk hebben we ook de Chinese muur beklommen.
Pingyao was de volgende plaats. We kwamen er in het donker aan met de hogesnelheidstrein. Ideaal vervoersmiddel. We zouden opgehaald worden, maar er was niemand. Het “hotel” wat we hadden was niet moeilijk te vinden, maar door het gebrekkige Engels was het moeilijk inchecken. Ook de gratis upgrade van een verschrikkelijke kamer naar een betere vonden we raar en we verwachtten een addertje onder het gras.
Het was er enorm druk, ook vanwege de aankomende Golden Week. Vanwege dit en het hotel besloten we maar twee nachten te blijven. De stad is mooi en redelijk gezellig, maar te druk.
Dus op naar Xi’an. Een beetje een te luxe hotel, maar we moesten de Golden Week overleven. In een appartementje is het dan beter vertoeven dan een hostel.
We hebben het Terracotta Leger bezocht, wat zeer indrukwekkend was. Wel weer heel druk, maar later zouden we leren dat het altijd druk is; Golden Week of niet.
Daarnaast zijn we, of hebben we een poging gedaan, naar de Big Goose Pegoda geweest. Hier was de Golden Week wel te merken en zijn we niet naar binnen gegaan vanwege de enorme rij voor de entree.
Het is in Xi’an waar ik voor het eerst in een Walmart ben geweest. Wel handig zo’n enorme winkel. Hier zouden we steeds onze westerse producten halen zoals gel, shampoo enz. Helaas hebben we niet veel van de stad gezien en het staat zeker op mijn lijstje “wanneer-genoeg-tijd-over-en-geld-wil-ik-nog-eens-zien”.
We leerden beter te communiceren in deze cultuur. Chinees leren op zo’n korte termijn was geen optie. Vertaalapps, wijzen en tellen op de vingers werd snel geleerd. Maar toch ging het nog wel eens fout.
En we arriveerden in Lanzhou. Een kleinere stad waar de Yellow River dwars doorheen loopt. We zaten in een Home Inn hotel, wat goed te doen was. Het gebied was rustig en er werd ietsjes meer Engels gesproken… Niet dus. Maar we kwamen waar we heen moesten.
Hier hebben de Waterwheels bezocht, de White Pagoda en natuurlijk de Zhongshan Bridge.
Next up: Rainbow Mountains in Zhangye. Een plaats van niets. Het enige wat we herkenden was KFC. Het hotel had onze reservering niet gekregen (lees: ze deden geen moeite hem op te zoeken) en communicatie was weer een probleem. Er was in de omtrek niets te doen en het hotel had ’s morgens, ’s middags en ’s avonds noodles.
Eindelijk naar de Rainbow Mountains. Een enorm mooi natuur verschijnsel. Alsof er iemand de bergen heeft geverfd met verschillende kleuren, verzonnen heeft dat het door de natuur komt en nu stinkend rijk is geworden door de toeristen. Het park is groot en genoeg te zien. Maar soms leek het alsof wij meer de attractie waren dan de bergen, want overal namen Chinezen foto’s van ons.
Terug naar de bewoonde wereld, terug naar Lanzhou. Omdat het qua vervoer makkelijker was om naar Lanzhou te gaan om vandaar naar Chengdu te vliegen.
Deze keer geen Waterwheels of Yellow River, maar een park met een dierentuin, want diertjes! … We zijn nog nooit zo verdrietig geweest in de afgelopen paar jaar. Het park zou bronnen hebben, maar die stonden letterlijk uit. De dierentuin was een gebied waar zelfs de stadsduiven niet zouden komen. De dieren waren zo zielig. Hierdoor heeft Lanzhou voor ons een negatief beeld gekregen en dat zal helaas zo blijven.
“PANDA’s!”,
Schreeuwde Rieneke naast me. Want na Lanzhou zijn we naar Chengdu gereisd. Hoofdreden: Research Base Of Giant Panda Breeding. De stad zelf is al een verademing: Meer Engels, iets rustiger en vriendelijker. De panda base was echt geweldig. Ik heb nog meer medelijden gekregen met de panda in Lanzhou. Maar om deze panda’s te zien in Chengdu deed ons goed. Er wordt heel goed voor ze gezorgd en ze hebben heel veel ruimte.
We wilden ook gaan wandelen in de natuur… Nou ja, we… Ik eigenlijk. Even weg van de drukte, de geluiden en de geur. Dus op naar Lijiang, op naar de Tiger Leaping Gorge.
Het hostel is geweldig. De man spreekt goed Engels. Het ligt dicht bij Old Town en het is nog rustiger.
De Tiger Leaping Gorge is ook heel mooi om te doen. Het uitzicht is bizar mooi. Het is inderdaad rustig. Onderweg kwamen we meer toeristen tegen en op die manier een leuke clubje gevonden. Helaas kwam het niet ten goede van Rieneke haar knie en moesten we halverwege helaas stoppen. Toch hebben we het mooiste deel gehad.
Terug in Lijiang kregen we door Rieneke haar knie er een nieuwe ervaring bij: Een echt Chinees ziekenhuis. Uitslag was niet wat we wilden; ga maar naar het hotel en ga maar 3 weken rusten.
Terug op aarde
Ik kijk weer naar buiten en de taxi chauffeurs staan te wachten in hun rode taxi’s. Een Chinese opa waggelt voorbij met boodschappen tassen. Om me heen vang ik steeds meer vlagen van gesprekken op over Amerika. Rieneke wijst me op een artikel: Allemaal republikeinen in de politiek zou kunnen betekenen dat ze Obamacare er uit zouden kunnen gooien… Zal toch niet?… Toch?
We wilden naar Shanghai, maar vanuit Lijiang was dat duur en moeilijk. Dus met de trein naar Dali, waar we een paar dagen hebben rondgehangen. Leuk stadje met een leuk oud centrum. Veel eettentjes met live muziek.
Na Dali naar Kunming, waar we echt niets over te melden hadden, want we kwamen aan, zijn naar het vliegveld gereden en hebben een hotel gehad daar. Volgende dag naar Shanghai.
Shanghai was echt niet wat we hadden verwacht: Een enorme stad wat aanvoelt als een klein stadje. Het was helemaal niet druk. Wat wel tegenviel was wederom de communicatie; 90% van de inwoners spreekt geen Engels. 3% is expat en 2% werkt in toerisme.
De stad zelf is geweldig. Lichtjes zijn overal (tot 22:00) en geven een mooi schouwspel aan de omgeving. Er is genoeg te doen. Zo zijn wij naar een bioscoop geweest (Inferno is een aanrader!).
Toch maakte we ons zorgen om Rieneke haar knie. Parkway Healthcare is een ziekenhuis, meer kliniek, voor expats. De Amerikaanse dokter Bob heeft ons geholpen en er kwam meer uit dan 3 weken rusten. Hij gaf Rieneke een paar oefeningen mee en stelde voor dat we een afspraak met dokter Atipa zouden maken. Hij is een fysiotherapeut / sportarts. Nog meer oefening. Maar ik heb geleerd dat Rieneke best lenig kan zijn.
En nu zitten we hier
Na iets meer dan een week vertrokken we uit Shanghai richting Hong Kong… En daar zit ik nu. De taxi’s zijn inmiddels weer weg. Het wordt donkerder; misschien krijgen we regen… Of zou het door de voorsprong van Trump komen? Ik weet het niet, maar ik kijk liever voor me de toekomst in. Hier zie ik Vietnam. Warmer, zee en weer een nieuw avontuur. Weer zullen we een hoop (opnieuw) moeten leren. Maar dat maakt mij niet uit.
Naast me staat Rieneke druk op de tablet te scrollen met een koptelefoon in haar oren. 244 – 214, nog altijd voor Trump. Als jullie dit blog van mij lezen weten we allemaal de uitslag al, maar nu nog niet. Best raar, als je er over nadenkt.
Echt leuk geschreven! Ook leuk gedaan zeg even een korte samenvatting 🙂