Tijd voor een beetje natuurschoon. Op 60 kilometer vanaf Kanchanaburi ligt Erawan. 7 watervallen op verschillende hoogtes. Aangezien we al weer een tijdje in steden verblijven vinden we het wel weer eens tijd om een flinke wandeling te maken in de natuur. Na wat onderzoek via het internet ziet Erawan er veel belovend uit.
Maak kennis met Snoopy!
We willen op eigen gelegenheid, want een bus gaat er niet heel vaak heen en tours zijn vaak erg duur (1700 baht p.p.). Dus we gaan een scooter huren! Voor 200 baht per dag, incl. helmen en excl. benzine, kan je een leuke scootertje huren. Het is 60 kilometer rijden en gemiddeld rijdt men ook die snelheid, dus een uurtje.
Via het hotel krijgen we een Honda Scoopy I, al snel omgedoopt tot Snoopy. Een leuk klein ding waar we met z’n tweeën prima op kunnen. Rieneke neemt een rugzak op haar rug en ik zorg er voor dat we er komen.
Dit is ook de eerste keer dat ik op een scooter rijd, dus dat is ook een ervaring. Normaal een monster van 1100cc en 164 pk tussen mijn benen (Honda Black Bird XXX), maar deze keer 110cc en… 1 pk? Geen idee eigenlijk. Maar het went snel.
Even wennen, maar goed te doen
De wegen zijn goed, Thaise mensen tijden niet hard en anticiperen veel beter dan in Nederland. Er zijn grote verschillen met het rijden in Thailand en Nederland. De meeste verschillen zijn voornamelijk het (betere) rijgedrag van de Thaise mensen: Geen bumperklevers, inhalen doe je verantwoord, niet te hard rijden, duidelijk aangeven wat je wil, rustig de weg oprijden zodat ander verkeer ziet wat je doet en ik heb geen toeter gehoord.
Een motor tanken is best makkelijk: Bovenop zit de tank dop. Dit is helaas geen motor en we hebben geen idee waar de tankdop zit. We zien een tankstation (houten huisje en een automatische pomp) en we stoppen. Direct komt er een vrouwtje aanlopen en we doen alsof we dom zijn. Zijn snapt al vrij snel dat we geen idee hebben hoe het werkt en legt het ons haarfijn uit met wijzen en een gebroken Engels. 40 baht armer (nog geen euro) gaan we weer verder.
What you seen isn’t always what you get
Eindelijk komen we in de buurt van Erawan en we worden herhaaldelijk door touring busjes ingehaald. We betalen 300 baht p.p. plus 20 baht voor Snoopy en we zijn binnen. Klein stukje doorrijden en we staan op een parkeerplaats. Dit is heel anders dan Tiger Leaping Gorge! Heel veel bussen, toeristen en lokalen lopen rond of zorgen ervoor dat ze naar de watervallen komen. Op internet hebben we gelezen dat hoe hoger je komt, des te rustiger het wordt. Dat hopen we dan maar.
We nemen een ijskoffie en gaan op weg. De paden zijn goed te bewandelen en alles staat goed aangegeven. De luie toeristen (en Chinezen) nemen een karretje naar de eerste waterval. Maar wij sluiten achter aan een lopen in een rij achter de anderen aan.
De eerste waterval. Zo mooi, zo veel water… Zo veel toeristen! Waar we ook kijken! En dan niet eens het soort wat rustig staat te kijken en te genieten van het natuurschoon: bierbuiken, te kleine bikini’s, badslippers, schreeuwende Europese kinderen en zonnende dames. Het is net Centre Parcs, maar dan zonder de bungalows (die zijn 4 kilometer verderop). Waar is de waterval zonder al die zwemmende toeristen? Dit is een eeuwen oude val van 20 jaar: Geloof nooit wat er op internet staat!
We lopen door met als idee dat hoe hoger, des te rustiger het wordt. Want je kan toch niet 2 kilometer omhoog lopen op slippers? Die kleine kinderen houden dat toch nooit vol?
Waterval 2, 3 en 4
We lopen door en we komen nog meer toeristen tegen in schamele badkleding en tassen vol eten. Vlak voor de 3de waterval is een gebouw waar we onze waterflesjes laten registreren. Ook moet je per flesje 200 baht betalen. Dit krijg je weer terug als je de flesjes laat zien als je terug komt. Een hele effectieve manier, want nergens is afval te bekennen.
Tussen de 2de en 3de waterval vinden wij een klein zij paadje naar een stroompje waar het niet druk is. Hier is het goed vertoeven. We doen onze schoenen uit en lopen een klein stukje het water in. Het is niet steenkoud, maar heerlijk koel. Hier en daar zien we een visje wegschieten. Het geschreeuw van de toeristen is een beetje gestorven en we kunnen genieten van natuur en rust.
Na een uurtje lopen we weer verder tussen de massa mensen. We komen bij de 3de en 4de waterval. Hier wordt Rieneke zelfs “vriendelijk” verzocht om een de kant te gaan zodat een Engelsman een foto kan maken van zijn zoon (gaan we even vanuit) zonder anderen er op. Doet het goed op internet, die foto’s met weinig toeristen. Op dat moment is het voor ons wel een beetje klaar. We besluiten flink door te lopen naar de 7de waterval, want daar zouden geen terroristen… Sorry, toeristen zijn.
Waterval 5, 6 en 7
Waterval 5 is net zo ergs als de 4de en nummer 6 is zelfs nog erger. Halverwege naar de 7de houdt Rieneke het voor gezien, maar ik loop nog een klein stukje door. Het is een lastig stukje, maar uiteindelijk zie ik de laatste waterval. Echt bijzonder is het niet. Hier weer hetzelfde als de vorige watervallen. Nu zie ik ook meerdere mensen lopen die een beetje om zich heen kijken of ze niet een afslag gemist hebben en nu in een bungalowpark lopen.
In het midden staat een boom met een “wilde” aap. Apen zijn groepsdieren… waar is de rest? Je ziet duidelijk dat die aap donders goed weet dat er eten te halen valt, maar mensen zijn zeer verwonderd over zijn verschijnen.
Snel schiet ik wat foto’s en loop naar beneden. Onderweg zie ik tiener meisjes met bijna een string als zwembroek, mannen in speedo’s en kinderen met luchtbedden.
Ik zie Rieneke zitten bij de rand van de rivier en ik zie dat er best een mooi uitzicht is naar de waterval. Zodra ik mijn camera pak om een foto te maken komt er een zeekoe in beeld en blijft pontificaal staan. Ik wacht even, maar zij ook. Zodra ik mijn camera opruim loopt ze weg… Dit gebeurd hierna nog tig keer.
We lopen naar beneden, veel sneller dan de rest vanwege onze goede schoenen. We halen ons geld weer op van de flesjes en vertrekken naar de uitgang. Eenmaal beneden bij de 1ste waterval zien we dat het nog drukker is geworden en nog lawaaieriger. Mensen van het park zien er ook een beetje verloren uit. Eenmaal bij het beginpunt gaan we eerst maar eens wat eten. Lekker Thais eten met een heerlijk vers sapje. Hierna kunnen we beginnen aan onze terugreis.
Conclusie
Op zich is het de moeite wel waard… De rit met de scooter dan he?! Je ziet een mooi deel van Thailand en het is niet druk. Onderweg zie je de bergen, rivieren en leuke eettentjes. Erawan zelf vond ik persoonlijk een enorme tegenvaller.
Onderweg denk je er toch aan: Waarom was het zo druk? Hoe kan het dat iedereen er zo lovend over is? Het is een ontzettend toeristische trekpleister, dit wisten we. Maar dit sloeg alles. Was het het verkeerde tijdstip? Geen idee, we hebben best lang rondgelopen. Was er ergens een nationale vrije dag? Nee, want er waren voornamelijk buitenlandse toeristen. Een ding weet ik wel; niet nog een keer.
